Επώδυνος ο αποχαιρετισμός στον Γιώργο Αθανασίου
Την Τρίτη, 20 Νοε 2018 στον Μητροπολιτικό Ναό Αγ. Γεωργίου Πόρου, μέσα σε κλίμα πένθους εψάλει η εξόδιος ακολουθία για τον αγαπητό φίλο, ιστορικό ερευνητή και συγγραφέα Γιώργο Αθανασίου.
Στο σκήνωμα του εκλιπόντα εναποτέθηκαν οι τιμητικές διακρίσεις από τον Δήμο Πόρου και τον Σύλλογο Φίλων Αρχ. Μουσείου που επρόκειτο να του απονεμηθούν σε τιμητική εκδήλωση που θα γινόταν στο νησί σε περίπτωση που μπορούσε να παραστεί.
Τον νεκρό αποχαιρέτησαν ο παλιός στενός συνεργάτης του, πρώην δήμαρχος Πόρου Σπύρος Σπυρίδων, ο Πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων Αρχαιολ. Μουσείου Γιώργος Βλαχάκης και από μέρους της Χατζοπουλείου Δημοτικής Βιβλιοθήκης της οποίας ο Γιώργος Αθανασίου υπήρξε οργανωτής και επί σειρά ετών υπεύθυνος, απηύθυνε τον έσχατο χαιρετισμό ο σημερινός υπεύθυνος Γιάννης Μανιάτης λέγοντας τα παρακάτω:
»Αγαπητέ φίλε Γιώργο
Τελικά μας φεύγεις. Σε δάμασε οριστικά η επάρατη ασθένεια. Και σ’ αυτό το τελευταίο κατευόδιο, επίτρεψέ μου να αναλογιστώ για λίγο την αμοιβαία αγάπη και φιλία, και την κοινή δράση που μας συνέδεσε τόσα χρόνια στη Δημοτική Βιβλιοθήκη και σε άλλες δραστηριότητες στον τόπο μας.
Πρωτοσυναντηθήκαμε στα σχολικά θρανία και στις ενωμοτίες του προσκοπισμού στον Πόρο. Ήμασταν τότε μαζί στη 2η ομάδα Ναυτοπροσκόπων, ‘’την ομάδα που αιώνια θα ζει’’, όπως τότε τραγουδούσαμε, με πολλές δραστηριότητες και συνεχή παρουσία στα κοινωνικά δρώμενα του νησιού με δράσεις για τις οποίες η προθυμία, η φιλοτιμία, η υπευθυνότητα, η συνέπεια, η αγάπη για το ωραίο, η θέληση για δουλειά είναι ζητούμενο, ήδη από αυτές τις μικρές ηλικίες. Και ήταν τα στοιχεία που ακριβώς σε χαρακτήρισαν στη ζωή σου από εκείνη την πρώιμη εποχή.
Αργότερα οι δρόμοι μας χώρισαν για ένα διάστημα, κι εσύ αφοσιώθηκες στη σχολαστική έρευνα και τη συγκέντρωση και ανάδειξη ιστορικών αρχειακών στοιχείων για το νησί μας, τη συγκρότηση της Δημοτικής Βιβλιοθήκης τη σκυτάλη της οποίας είχα τη χαρά να παραλάβω από τα χέρια σου, και τη συνεργασία μας για την ίδρυση Υπηρεσίας Τοπικού Αρχείου στο νησί, για τη διοργάνωση πολλών εκδηλώσεων από τον δήμο, τη Βιβλιοθήκη και άλλους φορείς του τόπου. Παράλληλα εσύ ξεχώρισες με τη συμμετοχή σου στη διοργάνωση σημαντικών για την περιοχή μας διεθνών αρχαιολογικών συνεδρίων, τη δράση σου ως μέλος του Συνδέσμου Τροιζηνίων, την παραγωγική προεδρία σου στον Σύλλογο Φίλων Αρχαιολ. Μουσείου, και προ πάντων το σημαντικό σου συγγραφικό έργο που τα τελευταία χρόνια μας έφερε στο φως άγνωστες, ή ανέκδοτες πολύτιμες πληροφορίες για τον Πόρο και την ευρύτερη Τροιζηνία.
Η προσφορά σου ήταν απροσμέτρητη και πολυσχιδής σε όλη αυτή τη δημιουργική εποχή. Και μέχρι την τελευταία σου πνοή ήσουν κυριολεκτικά παρών στην πνευματική ζωή του τόπου, ακόμη και μέσα από το νοσοκομείο, παράλληλα με την επώδυνη μάχη που έδινες για την υγεία σου.
Και τώρα έρχεται το οδυνηρό τέλος, που μας αποστέρησε να σε τιμήσουμε με μία έσχατη ηθική αμοιβή. Σκεφτήκαμε κάποιοι φορείς του τόπου και λιγοστοί καλοί σου φίλοι να σου οργανώναμε τιμητική εκδήλωση για τη μεγάλη προσφορά σου. Η σκληρή σου μοίρα δεν μας το επέτρεψε.
Δέξου λοιπόν έστω κι αυτή την ύστατη ώρα τις τιμητικές διακρίσεις που θα σου απονέμονταν στην εκδήλωση: την πλακέτα εκ μέρους του Δημάρχου και το δίπλωμα εκ μέρους του Συλλόγου Φίλων του Μουσείου.
Καλό ταξίδι Γιώργο μου! Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει».
Ο πρώην Δήμαρχος Πόρου και στενός συνεργάτης του εκλιπόντα Σπύρος Σπυρίδων, τον αποχαιρέτησε με τα παρακάτω:
Αγαπημένε φίλε Γιώργο
Όσο κι αν ήταν δύσκολο για μένα, όσο κι αν το μολύβι βάραινε και το συναίσθημα σταματούσε την ροή της σκέψης καθώς προσπαθούσα να σου γράψω δυό λόγια αποχαιρετισμού,
δεν θα μπορούσα να μη σου πω το τελευταίο αντίο , να μη χαιρετίσω τον επί σειρά ετών πολύτιμο συνεργάτη μου,
να μην προσπαθήσω να αποδώσω στις λίγες αυτές γραμμές την τιμή και την αναγνώριση που αρμόζει σε ένα αξιόλογο Συμπατριώτη, συγγραφέα, και ερευνητή της ιστορίας του Τόπου μας.
Αν και γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε στον ίδιο τόπο, η ουσιαστική και βαθύτερη γνωριμία μας, ήταν μετά τις σπουδές, όταν επέστρεψα για να εγκατασταθώ μόνιμα στο νησί μας και άρχισα να ασχολούμαι με τα κοινά του τόπου μας.
Στις αρχές της δεκαετίας του 80.
Σε μιά περίοδο που την χαρακτήριζαν οι πολιτικές εντάσεις και οι έντονες ιδεολογικές αντιπαραθέσεις οι οποίες δυστυχώς καθόριζαν ακόμη και την επιλογή των κοινωνικών σχέσεων στη μικρή μας κοινωνία.
Σ αυτό το ακατανόητο για την σημερινή νέα γενιά περιβάλλον, τότε όμως συνηθισμένο, αν και ανήκαμε σε διαφορετικούς ιδεολογικούς χώρους, πολύ σύντομα βρεθήκαμε στην ίδια πλευρά ενώνοντας τις δυνάμεις και τις προσπάθειές μας, έχοντας ως καταλύτη την αγάπη για τον τόπο μας και την κοινή επιδίωξη για την πρόοδό του.
Αργότερα στα χρόνια που οι συμπολίτες μας μου ενεπιστεύθηκαν την θέση της πρώτης ευθύνης εσύ ήσουν δίπλα μου, ως στενός συνεργάτης προσφέροντας αφιλοκερδώς για τον τόπο μας, κάτι που συνέχιζες με πολύ μεράκι και συνέπεια να κάνεις, μέχρι που καθηλωμένος πιά στο στο κρεβάτι του πόνου, το χέρι σου βάρυνε και δεν σε υπάκουε πια για να αποθανατίσει τα αποτελέσματα των πολυετών ερευνών για την τοπική μας ιστορία, αλλά και τις σκέψεις, τις απόψεις σου ή την πάντα καλοπροαίρετη κριτική σου για τα δημόσια πράγματα.
Για πολλά χρόνια όντας παθιασμένος ιχνηλάτης της ιστορίας μελετούσες ατέλειωτες ώρες τα χειρόγραφα της εθνικής βιβλιοθήκης, συγκεντρώνοντας πολύτιμα στοιχεία που αφορούσαν την περιοχή μας.
Η συμβολή σου στη δημιουργία του αρχείου των Ποριωτών αγωνιστών του 21 ήταν καθοριστική.
Ήσουν ενεργό μέλος σε όλους σχεδόν τους πολιτιστικούς συλλόγους της επαρχίας μας και συνήθως ο αθόρυβος εργάτης πίσω από τις περισσότερες εκδηλώσεις τους.
Η ψυχή της δημοτικής μας βιβλιοθήκης και ο αντιπρόεδρος της για 16 ολόκληρα χρόνια έχοντας τον πρώτο ουσιαστικά λόγο για την οργάνωση και την εξωστρέφεια της μέχρι να παραδώσεις τη σκυτάλη σε έναν άλλο αξιόλογο συμπολίτη μας και φίλο σου, τον Γιάννη τον Μανιάτη.
Δεν υπήρχε ιστορικό ή αρχαιολογικό συνέδριο του δήμου μας που να μην πιστώνεσαι το κύριο μέρος της οργάνωσης και της υλοποίησης του.
Το 2007 εξέδωσες το πρώτο βιβλίο σου με τις σημαντικότερες παλιές φωτογραφίες του Πόρου με τίτλο ‘Ο Πόρος το ωραίο νησάκι να το’.
Ένα χρόνο αργότερα ακολούθησε το δεύτερο βιβλίο σου με τίτλο‘Η προσφορά του Πόρου το 1821 και οι Ποριώτες αγωνιστές ‘.
Το 2014 κυκλοφόρησε το τρίτο σου πόνημα με θέμα ‘Πόρος- Τροιζηνία-Μέθανα με το βλέμμα των περιηγητών ‘ και τέλος η εργασία σου που αφορά τους ζωγράφους του Πόρου τον 19ο αιώνα.
Πνεύμα ανήσυχο και δημιουργικό, φύσει αισιόδοξος, λίγες μέρες μόλις πριν μου μίλαγες για τα σχέδια σου, τις νέες έρευνες που θα έκανες όταν θα έβγαινες από το νοσοκομείο,
αλλά και τον προβληματισμό σου για τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζες να ανέβεις τα απότομα σκαλάκια για το σπίτι σου αφού έπρεπε να κατέβεις πολύ σύντομα στο νησί μας, για να παραστείς στην τελετή βράβευσής σου που αναβλήθηκε ώσπου να νιώσεις καλύτερα και να μπορέσεις να ταξιδέψεις ως το νησί.
Μπορεί όμως, αγαπημένε φίλε Γιώργο, η τελετή αυτή να αναβλήθηκε αλλά δεν ματαιώθηκε. Η καταξίωσή σου στην κοινωνία του νησιού μας αλλά και σε ολόκληρη την Τροιζηνία, οι τιμητικές αναφορές που θα ακολουθούν το όνομα σου από τις επόμενες γενιές , το έργο που άφησες πίσω σου, θα είναι η διαρκής βράβευση για όσα έκανες.
Για τις ατέλειωτες ώρες που αφιέρωσες συλλέγοντας στοιχεία για την ιστορία της επαρχίας μας και την προσπάθεια σου να τα διασώσεις αποτυπώνοντας τα στα σημαντικά πονήματα και κείμενα που μας άφησες φεύγοντας νωρίς από κοντά μας.
Φεύγοντας με αξιοπρέπεια , με ήσυχη τη συνείδηση σου και το προνόμιο ότι δεν ασχολήθηκες μόνο με την ύλη και τα τετριμένα στο πέρασμα σου από την σύντομη επίγεια και εφήμερη διαδρομή μας ,
αλλά και με αυτά που εσύ θεωρούσες σημαντικά για το κοινωνικό σύνολο.
Φεύγεις αφήνοντας αδρό το αχνάρι σου στον τόπο που γεννήθηκες, μεγάλωσες,υπηρέτησες και σήμερα ήλθες για να σε αγκαλιάσει για πάντα.
Καλό ταξίδι αγαπημένε μου φίλε, άξιε συνεργάτη και καταξιωμένε συμπολίτη μου Γιώργο.
Θα λείψεις από τον τόπο σου που είχες πολλά ακόμα να δώσεις, θα λείψεις από τους συγγενείς σου, τους συμπολίτες μας, ιδιαίτερα από εκείνους που συνεργαστήκατε και δημιουργήσατε, θα λείψεις από τους φίλους σου, και σε κάποιους από αυτούς, παρά πολύ.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα του τόπου που αγάπησες και υπηρέτησες που θα σε λίγο θα σε σκεπάσει, αγαπημένε μου φίλε.
